Kazimierz Hozer

---

Życiorys

Kazimierz Hozer przyszedł na świat jako syn Franciszka oraz Marii z Mizerskich. W latach 1903–1907 kształcił się w gimnazjum w Bochni, a następnie, w latach 1907-1909, kontynuował naukę w IV i V Gimnazjum w Krakowie. W latach 1909–1912 uczył się eksternistycznie w II Szkole Realnej w Krakowie, gdzie zdał maturę. Następnie, w latach 1913–1914, uczęszczał do studium rolniczego przy Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie był przyszłym słuchaczem kierunku agronomia. W 1914 roku podjął decyzję o przeniesieniu się na studia medyczne na tej samej uczelni.

Hozer wstąpił w szeregi Związku Strzeleckiego, gdzie ukończył kurs podoficerski. Po wybuchu I wojny światowej związał się z Legionami Polskimi, służąc w V batalionie 5 pułku piechoty, będącego częścią I Brygady. Pod koniec roku 1914 pełnił funkcję dowódcy 2 plutonu w 3 kompanii, a równocześnie był zastępcą dowódcy tejże kompanii. Został mianowany podporucznikiem 2 lipca 1915 i służył w Legionach aż do ich rozwiązania. Po kryzysie przysięgowym stał się aktywnym członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej, pełniąc rolę komendanta okręgu karpackiego od 1 września 1917.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, Hozer zaciągnął się do Wojska Polskiego. Rozpoczął służbę w 5 pułku piechoty Legionów, gdzie awansował na stopień porucznika. Brał udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej jako dowódca I batalionu. W ciągu kolejnych działań, podczas wojny polsko-bolszewickiej, uczestniczył w wyprawie wileńskiej, na froncie litewsko-białoruskim oraz brał udział w bitwie pod Dyneburgiem i na froncie ukraińskim. W dniu 1 grudnia 1919 roku awansował do rangi kapitana, a od 1 kwietnia 1920 roku był już majorem. Jego odwaga została uwieńczona, kiedy to 14 sierpnia 1920 roku zdobył Ostrów Lubelski, za co otrzymał order „Virtuti Militari” V klasy na mocy rozkazu Dowództwa 2 Armii z dnia 1 września 1920.

W 1920 roku objął dowództwo nad 41 Suwalskim pułkiem piechoty, mając siedzibę w Suwałkach. W 1922 decyzją władz wojskowych ukończył liczne kursy i szkolenia, a 1 grudnia 1924 roku awansował na podpułkownika, z datą starszeństwa od 1 lipca 1923 roku oraz 81,5 lokatą w korpusie oficerów piechoty. Tego samego dnia, przeniesiony do Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, objął stanowisko kierownika Referatu Organizacyjno-Mobilizacyjnego.

W sierpniu 1926 roku został przeniesiony do 22 pułku piechoty w garnizonie Siedlce, gdzie objął dowództwo nad pułkiem. Od września do listopada 1927 roku był uczestnikiem II unitarno-informacyjnego kursu dla podpułkowników i pułkowników, a 1 stycznia 1929 roku awansował na pułkownika z datą starszeństwa również z dnia 1 stycznia 1929 oraz 17. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W październiku 1931 uczestniczył w dwutygodniowym kursie informacyjno-gazowym w Szkole Gazowej w Warszawie. Zasiadł także w prezydium Zjazdu przedstawicieli Związku Rewizyjnego Spółdzielni Wojskowych w stolicy.

Podczas ćwiczeń aplikacyjnych dla oficerów pułku w Siedlcach, Hozer uległ tragicznego wypadkowi w wyniku którego, w wyniku spłoszenia konia, uderzył głową w drzewo i doznał wstrząsu mózgu. Po przewiezieniu do Siedlec, zmarł 9 czerwca 1932 roku w drodze do szpitala. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, gdzie został pochowany 12 czerwca 1932 roku.

Żoną Kazimierza Hozera była Janina, aktywna w czasie I wojny światowej w ramach NKN i POW. Pułkownik, miłośnik piłki nożnej, był także twórcą i pierwszym prezesem klubu piłkarskiego WKS 22 pp Siedlce. W okresie jego dowodzenia, drużyna osiągnęła wielki sukces awansując do ekstraklasy w 1931 roku, a po jego śmierci, aż do 1936 roku, klub funkcjonował pod nazwą KS 22 Strzelec im. płk. Kazimierza Hozera. Jego imieniem nazwano ulice zarówno w Suwałkach, jak i w Siedlcach.

Ordery i odznaczenia

Kazimierz Hozer był osobą, której życie obfitowało w liczne osiągnięcia, w tym w wiele prestiżowych odznaczeń wojskowych i cywilnych. Jego zasługi w dziedzinie militarnej oraz pracy na rzecz niepodległości Polski zostały docenione w różny sposób. Oto lista wyróżnień, jakie otrzymał w trakcie swojej kariery:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 197,
• Krzyż Niepodległości – 9 stycznia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1928 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”,
• Krzyż Walecznych czterokrotnie,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Gwiazda Przemyśla,
• Odznaka „Za wierną służbę”,
• Krzyż POW,
• Odznaka Pamiątkowa „Orlęta”,
• Odznaka pamiątkowa 22 Pułku Piechoty,
• Odznaka 4. pp Legionów,
• Krzyż pamiątkowy „Wilno Wielkanoc 1919”,
• Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (pośmiertnie),
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (III Republika Francuska, 1928),
• Srebrny Medal Waleczności II klasy (Austro-Węgry),
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa).

Te liczne odznaczenia świadczą o jego oddaniu oraz poświęceniu dla sprawy narodowej, a także o wybitnych umiejętnościach w zakresie wojskowym.

---

Oceń: Kazimierz Hozer

---