Zygmunt Bierowski

Wojsko i służby mundurowe

Życie Zygmunta Alojzego Bierowskiego to ciekawa historia, która warta jest opowiedzenia. Urodził się on 8 marca 1895 roku w mieście Bochni, w malowniczej Polsce. Jego młodzieńcze lata oraz późniejsza kariera wojskowa, pozostawiły znaczący ślad w historii.

Zygmunt Bierowski był podpułkownikiem piechoty w Armii Polskiej, gdzie zasłynął swoim zaangażowaniem i oddaniem sprawie narodowej. Jego życie zakończyło się 22 lutego 1974 roku we Wrocławiu, gdzie spoczywa w spokoju.

Życiorys

Zygmunt Bierowski był synem Józefa. Swoje młodzieńcze lata spędził w czasach I wojny światowej, gdzie walczył w szeregach c.k. Armii. 1 listopada 1917 roku został awansowany na stopień porucznika, otrzymując przy tym starszeństwo w korpusie oficerów piechoty. Jego jednostką, z którą się identyfikował, był Pułk Piechoty Nr 13.

W kwietniu 1924 roku doszło do jego przeniesienia z 13 Pułku Piechoty, stacjonującego w Pułtusku, do 66 Pułku Piechoty w Chełmnie. 1 grudnia 1924 roku awansował na majora, uzyskując starszeństwo od 15 sierpnia 1924 roku z 75. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W styczniu następnego roku, jego kariera wojskowa zyskała nowy kierunek, gdy objął stanowisko asystenta działań piechoty w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie.

W 1928 roku kontynuował służbę w tym Centrum, pozostając w składzie kadry oficerów piechoty. W okresie między 1932 a 1934 rokiem pełnił służbę w 85 pułku Strzelców Wileńskich, znajdującym się w Nowej Wilejce. 7 czerwca 1934 roku jego kariera nabrała tempa, gdy został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, gdzie objął stanowisko dowódcy batalionu.

27 czerwca 1935 roku Zygmunt Bierowski został mianowany na podpułkownika z datą 1 stycznia 1935 roku, zajmując 4. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W marcu 1939 roku, w związku z dalszymi przemianami, został przeniesiony z 21 Pułku Piechoty w Warszawie do 9 Pułku Piechoty Legionów w Zamościu, gdzie zajął stanowisko dowódcy pułku. Jako dowódca tej jednostki brał czynny udział w kampanii wrześniowej, szczególnie podczas bitwy pod Iłżą, gdzie jego oddział został rozproszony. Po kapitulacji polskich sił, szczęśliwie uniknął niewoli.

W czasie II Wojny Światowej angażował się w działalność konspiracyjną jako członek organizacji „Miecz i Pług”. W 1943 roku, niestety, został uwięziony w obozie na Majdanku, otrzymując numer obozowy 8658. Zmarł we Wrocławiu, a jego ostatni spoczynek znajduje się na Cmentarzu Osobowickim (pole 104, grób 61, rząd 3 od pola 99), gdzie został pochowany 26 lutego 1974 roku.

Ordery i odznaczenia

Dokument zawiera listę odznaczeń i wyróżnień, jakie otrzymał Zygmunt Bierowski w trakcie swojej służby.

  • Krzyż Walecznych,
  • Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930),
  • Krzyż Zasługi Wojskowej III kl. z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry),
  • Srebrny Medal Waleczności II kl. (Austro-Węgry),
  • Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry).

Przypisy

  1. Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 01.05.2020 r.]
  2. Wyniki wyszukiwania - Więźniowie - Państwowe Muzeum na Majdanku [online], www.majdanek.eu [dostęp 01.05.2020 r.]
  3. Groby 0.3.0 [online], groby.cui.wroclaw.pl [dostęp 01.05.2020 r.]
  4. Adam Rzadkowski: 3 Dywizja Piechoty Legionów. Warszawa: Edipresse Polska, s. 90, seria: Wielka Księga Piechoty Polskiej 1939. ISBN 978-83-7945-595-9.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 07.06.1934 roku, s. 159.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 9 z 28.06.1935 roku, s. 65.
  7. Lista starszeństwa 1935, s. 16.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 7 z 22.01.1925 roku, s. 31.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 131 z 17.12.1924 roku, s. 734.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 34 z 04.04.1924 roku, s. 187.
  11. Rocznik Oficerski 1932, s. 26, 613.
  12. Rocznik Oficerski 1928, s. 122, 174.
  13. Lista starszeństwa 1933, s. 17.
  14. Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918, s. 157, 482.

Oceń: Zygmunt Bierowski

★★★★★
Średnia ocena:4.61 Liczba ocen:22