Stefania Gurdowa

Po trudnych wydarzeniach, które prowadziły do rozstania z mężem, artystka przeprowadziła się do Dębicy z córką Zofią, urodzoną w 1917 roku. W Dębicy, wraz z adwokatem Hoszardem, zbudowała dom, w którym w 1923 roku otworzyła zakład fotograficzny, znany jako Studio, który działał do 1937 roku. W okresie swojej działalności, studio miało także filie w Mielcu oraz Ropczycach.

Wielka tragedia nadeszła z wybuchem II wojny światowej, kiedy to atelier Gurdowej zostało przejęte przez hitlerowskie władze. Zatrudniona w swoim własnym zakładzie, Stefania, a także jej siostrzenica, musiały zmierzyć się z brutalną rzeczywistością czasów wojennych. W końcowym etapie wojny Gurdowa ukrywała się, podczas gdy jej córka Zofia oraz wnuczka zostały deportowane do Austrii. Po wojnie Zofia, znana po mężu jako Czelny, otworzyła własny zakład fotograficzny w Roubaix.

Stefania Gurdowa nie miała już możliwości powrotu do swoich fotograficznych przedsięwzięć. Ostatecznie osiedliła się w Łodygowicach koło Żywca, gdzie pracowała w spółdzielni fotograficznej. Została pochowana w grobie swojej rodziny Kubiców, którzy do końca jej dni opiekowali się nią.

Po śmierci Gurdowej, jej zbiór fotografii, znajdujący się w jej domu, został niestety porzucony. Jednak na przełomie lat 90. XX wieku, przypadkowe odkrycie na strychu jednej z kamienic w Dębicy, ujawniło około 1200 szklanych płyt fotograficznych, które pochodziły z dębickiego zakładu Gurdowej. Te niezwykłe portrety, przedstawiające zazwyczaj po dwie osoby na jednej kliszy, zostały następnie przekazane do miejskiej galerii w Dębicy. Później krakowska fundacja Imago Mundi wypożyczyła te fotografie, organizując ich wystawy w Krakowie.