Władysława Markiewiczówna

---

Edukacja

Władysława Markiewiczówna przyszła na świat w Bochni jako córka Bronisława Markiewicza, który był doktorem nauk prawniczych i wiceprezesem Sądu Apelacyjnego w Krakowie. Jej przygoda z muzyką rozpoczęła się w bardzo młodym wieku, gdyż w wieku pięciu lat zaczęła uczyć się gry na fortepianie pod okiem swojej matki oraz babki.

W 1905 roku rodzina Markiewiczów przeniosła się do Rzeszowa, a następnie w 1913 roku do Krakowa, gdzie Władysława miała możliwość dalej rozwijać swoje umiejętności muzyczne. Tam rozpoczęła naukę pod kierunkiem znanego pianisty i dyrygenta Wiktora Barabasza.

W ciągu lat 1915–1917 studiowała w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie w klasie fortepianu prowadzonej przez Kazimierza Krzyształowicza. Następnie, w latach 1917–1920, kontynuowała naukę w klasie wyższej pod okiem Seweryna Eisenbergera. Również uczestniczyła w wykładach na temat historii muzyki oraz harmonii, które prowadził Zdzisław Jachimecki.

W dniu 19 czerwca 1920 roku ukończyła konserwatorium, a jej recital dyplomowy obejmował takie utwory, jak Koncert fortepianowy a-moll autorstwa Roberta Schumanna oraz kompozycje Władysława Żeleńskiego, w obecności samego kompozytora.

W latach 1922–1927 Markiewiczówna rozwijała swoje umiejętności dalej w Berlinie, studiując kompozycję u Hugo Leichtentritta oraz grę na fortepianie u Brunona Eisnera.

Działalność

W 1929 roku, po powrocie do Polski, Władysława Markiewiczówna rozpoczęła swoją długą i obfitującą w sukcesy działalność koncertową, organizując szereg występów z Arturem Malawskim. W tym samym roku objęła również klasę fortepianu w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Katowicach, co tylko wzmocniło jej reputację jako wykształconej pianistki i nauczycielki.

W 1935 roku powołała do życia duet fortepianowy razem ze Stefanią Allinówną, z którym występowała aż do 1960 roku. Duet ten osiągnął znaczące uznanie wśród melomanów i zyskał miano jednego z najbardziej prominentnych w Polsce w tamtym okresie.

Okres II wojny światowej spędziła w Krakowie oraz Warszawie, a po jej zakończeniu wróciła do Katowic, gdzie kontynuowała pracę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, związanej z nią do roku 1973. W 1958 roku została odznaczona tytułem profesora, co podkreśla jej autorytet w dziedzinie muzyki. W latach 1963–1968 pełniła również funkcję kierownika katedry fortepianu.

Władysława Markiewiczówna kształciła wielu utalentowanych pianistów, wśród jej uczniów znaleźli się m.in. Tadeusz Żmudziński, Kazimierz Kord, Andrzej Jasiński oraz Wojciech Kilar, którzy później sami zdobyli uznanie na polskiej scenie muzycznej.

Ważnym aspektem jej działalności było również członkostwo w Związku Kompozytorów Polskich oraz Towarzystwie im. Fryderyka Chopina, co świadczy o jej głębokim zaangażowaniu w rozwój kultury muzycznej w Polsce.

Po zakończeniu swojej pracy artystycznej została pochowana na cmentarzu Rakowickim, w kwaterze VI, w rzędzie południowym, gdzie spoczywa w gronie znakomitych artystów, którym swoje życie poświęcili sztuce.

Ordery i odznaczenia

Władysława Markiewiczówna była osobą, która otrzymała liczne wyróżnienia za swoje zasługi. Szczególnie należy podkreślić, że w 1954 roku została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, co świadczy o jej zaangażowaniu i poświęceniu dla kraju.

Dodatkowo, 8 maja 1946 roku, otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi, co wzmocniło jej reputację jako wybitnej postaci działającej na rzecz społeczeństwa.

---

Oceń: Władysława Markiewiczówna

---