Stefan Schoengut-Strzemieński


Stefan Schoengut-Strzemieński, urodzony 19 listopada 1863 roku w Bochni, to postać, która na stałe wpisała się w historię medycyny. Jego działalność jako lekarza laryngologa była znacząca zarówno w dziedzinie zdrowia publicznego, jak i w kręgach społecznych.

Nieprzerwanie działał na rzecz poprawy warunków życia swoich pacjentów oraz społeczności lokalnej. Jego życie zakończyło się 7 listopada 1932 roku w Krakowie, gdzie pozostawił po sobie ślad w pamięci wielu ludzi.

Życiorys

Stefan Schoengut-Strzemieński był synem lekarza. Ukończył średnią szkołę w Tarnowie, a następnie zdobył wykształcenie lekarskie na Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, którego absolwentem został w 1887 roku. Po ukończeniu studiów, rozpoczął pracę w klinikach oraz szpitalach w Wiedniu, gdzie zyskał specjalizację w otolaryngologii, publikując liczne prace naukowe w tej dziedzinie.

Od 1902 roku był członkiem zarządu Zachodnio-Galicyjskiej Izby Lekarskiej w Krakowie, pełniąc przez siedem lat funkcję sekretarza. W czasie I wojny światowej zaangażował się w działania Naczelnego Komitetu Narodowego, gdzie organizował pomoc sanitarną dla żołnierzy legionowych.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, kontynuował działalność w strukturach lekarskich, zostając działaczem naczelnych władz Izb Lekarskich. Przez ponad 20 lat piastował najwyższe stanowisko w Izbie Lekarskiej Małopolski Wschodniej, pełniąc funkcję prezesa oraz wiceprezesa. Do jego zasług należy aktywny udział w pracach nad ustawą regulującą praktykę lekarską, a także w opracowywaniu kodeksu deontologicznego. Był aktywnym członkiem wielu organizacji, takich jak Związek Lekarzy Państwa Polskiego, Związek Lekarzy Kas Chorych, Samopomoc Lekarzy, oraz towarzystwa lekarskie, w tym Towarzystwa Otolaryngologicznego, którego przewodniczył.

W ramach działalności zawodowej pracował jako laryngolog, prowadząc własną praktykę oraz pracując w Kasie Chorych. Stefan, pomimo wielu obowiązków zawodowych, angażował się również w działalność społeczną.

Jego żoną była Natalia Piepes-Poratyńska, która pochodziła z rodziny aptekarskiej. Była córką Jakuba, który był aptekarzem, posłem oraz radnym Lwowa, a także siostrą chemika Jana (1876-1944). Para miała dwóch synów: Jerzego (1893-1958), który był adwokatem oraz majorem AK, oraz Jana Kazimierza (1898-1977), znanego gleboznawcę i biochemika.

Stefan Schoengut-Strzemieński zmarł 7 listopada 1932 roku w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim, gdzie spoczywa w piramidalnym grobowcu zaprojektowanym przez Sylwestra Zabłockiego, w kwaterze V.

Ordery i odznaczenia

Stefan Schoengut-Strzemieński był odznaczony wieloma wyróżnieniami, które podkreślają jego zasługi i poświęcenie. Poniżej znajduje się lista przyznanych mu orderów i odznaczeń:

  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 2 maja 1923 roku,
  • Krzyż Walecznych,
  • Odznaka Honorowa Czerwonego Krzyża II klasy z dekoracją wojenną – Austro-Węgry, przyznana w 1916 roku.

Przypisy

  1. Spis osób pochowanych na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. sowa.website.pl. [dostęp 30.09.2015 r.]
  2. Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914-1939. Jerzy Kazimierz Schoengut-Strzemieński. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 26.02.2015 r.]
  3. Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914-1939. Jerzy Adam Szengut-Strzemieński. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 26.02.2015 r.]
  4. Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914-1939. Jerzy Adam Schoengut-Strzemieński. officersdatabase.appspot.com. [dostęp 26.02.2015 r.]
  5. Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918-1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007 r. s. 140. ISBN 978-83-7188-964-6.
  6. Lista osób zasłużonych pochowanych na Cmentarzu Rakowickim (1803–1939). W: Karolina Grodziska–Ożóg: Cmentarz Rakowicki w Krakowie. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1987 r. s. 137. ISBN 83-08-01428-3.
  7. Sprawozdanie Rady Zawiadowczej Towarzystwa Lekarzy Polskich b. Galicji za rok 1932. Lwów: 1933 r. s. 1.
  8. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926 r. s. 29.
  9. Odznaczenia. „Kurjer Lwowski”. Nr 183, s. 3, 11.04.1916 r.
  10. Personalnachrichten. „Neues Wiener Tagblatt”. Nr 99, s. 15, 09.04.1916 r.

Oceń: Stefan Schoengut-Strzemieński

Średnia ocena:4.77 Liczba ocen:16