Włodzimierz Antoni Kozubski, urodzony 10 sierpnia 1880 roku w Bochni, a zmarły 14 października 1951 roku w Warszawie, był znaczącą postacią w polskiej nauce prawnej. Jako profesor na Uniwersytecie Warszawskim, miał istotny wpływ na kształtowanie się polskiego prawa oraz edukacji prawniczej. Ponadto, Kozubski był również członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, co świadczy o jego zaangażowaniu w rozwój nauki w Polsce.
Życiorys
Włodzimierz Kozubski był synem lekarza Ludwika oraz Marii z domu Trybulec. Jego edukacja rozpoczęła się od ukończenia gimnazjum w Nowym Sączu w 1899 roku. Następnie zdecydował się na studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, które kontynuował do 1904 roku, gdzie miał okazję uczyć się m.in. pod okiem Stanisława Wróblewskiego. Po okresie studiów, uzupełniał swoją wiedzę na uniwersytecie w Wiedniu w latach 1904–1905, a w 1905 roku obronił doktorat z zakresu prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim.
W latach 1904–1906 pracował jako urzędnik w krakowskich sądach, a później zajął stanowisko sędziego Prokuratury Generalnej w Wiedniu oraz urzędnika w Ministerstwie Komunikacji, gdzie pracował aż do wybuchu I wojny światowej w 1914 roku. W okresie 1914–1916 pełnił ważną rolę, kierując akcją pomocy dla uchodźców wojennych przy Ministerstwie dla Galicji. W 1916 roku osiedlił się w Lublinie, gdzie objął stanowisko kierownika Biura Krajowego ds. Gospodarczych i Społecznych Generalnego Gubernatorstwa. W tamtym czasie był także członkiem Zarządu Krajowej Rady Gospodarczej oraz pełnił ważne funkcje w Komitecie Technicznym i Radzie Nadzorczej Polskiej Centrali Handlowej. Ponadto, wykładał ekonomię polityczną na kursach prowadzonych przez Krajowy Komisariat Cywilny dla administracji.
Kariera naukowa
W 1923 roku Kozubski habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie pracy dotyczącej opieki nad kobietami w prawie rzymskim, uzyskując tytuł docenta w Katedrze Prawa Rzymskiego. Dodatkowo, przez pewien czas pełnił funkcję wiceprezesa Państwowej Komisji Oszczędnościowej w latach 1923–1924. Jednak w 1931 roku postanowił odejść z Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1934 roku objął stanowisko docenta na Uniwersytecie Warszawskim w Katedrze Prawa Rzymskiego, a w dwa lata później uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego i został kierownikiem tej katedry. Podczas II wojny światowej angażował się w tajne nauczanie, a po zakończeniu wojny powrócił do pracy na Uniwersytecie Warszawskim. W 1946 roku objął Katedrę Prawa Cywilnego oraz uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Angażował się również w odbudowę zniszczonego wojną domu profesorów przy ulicy Wilczej, a na emeryturę przeszedł w 1950 roku. Od 1947 roku był radcą prawnym Polskiego Banku Komunalnego oraz dojeżdżał z Warszawy na wykłady na Uniwersytecie Łódzkim.
Zainteresowania naukowe
Zainteresowania Włodzimierza Kozubskiego obejmowały różnorodne dziedziny prawa, w tym prawo rzymskie, prawo cywilne i prawo kanoniczne. Wspólnie z Rafałem Taubenschlagiem wydał w 1931 roku „Zbiór źródeł do rzymskiego prawa prywatnego” oraz przygotował tłumaczenie pracy „Instytucje, historia i system rzymskiego prawa prywatnego” autorstwa Rudolfa Sohma z 1925 roku. Prowadził także długotrwałe badania nad Corpus Iuris Civilis, a jego prace koncentrowały się na zagadnieniach zasiedzenia na drodze publicznej oraz unieważnienia małżeństwa według prawa kanonicznego.
Rok 1947 przyniósł mu zaszczyt bycia powołanym na członka korespondenta Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Po śmierci spoczął na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 236–III–11).
Odznaczenia
Włodzimierz Kozubski został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które podkreślają jego zasługi oraz wkład w rozwój kraju.
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 2 maja 1923 roku,
- Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa.
Publikacje (wybór)
Włodzimierz Kozubski to znacząca postać w dziedzinie prawa, a jego prace pozostawiły trwały ślad w literaturze prawnej. Poniżej znajduje się wybór jego publikacji, które świadczą o jego szerokiej wiedzy oraz zaangażowaniu w rozwój nauki o prawie. Każdy z tytułów ukazuje jego głęboką analizę i zrozumienie różnych aspektów prawnych. Oto zestawienie:
- Odpowiedzialność kolei za przewóz bagażu, 1910,
- Słownik polsko-niemiecki dla użytku prawników, 1912, z Lubosławem Wyszatyckim,
- Opieka nad kobietami w prawie rzymskim, 1923,
- Rafał Taubenschlag, 1934,
- Elementy kodyfikacji justyniańskiej, 1935,
- O wpływach orientalnych na ustawodawstwo justyniańskie, 1936,
- Historia i instytucje rzymskiego prawa prywatnego, 1938, z Rafałem Taubenschlagiem,
- Historia i źródła rzymskiego prawa prywatnego, 1938,
- Małżeństwo w zaraniu wieków, 1946,
- Konwalidacja wyroków konsystorskich w świetle ustawy z dnia 24 IV 1947 roku, 1949,
- Przypadek zastosowania Privilegium Paulinum, 1949,
- Od prawa rzymskiego do prawa antycznego, 1950,
- Prawzory banków, 1950.
Przypisy
- Krótko o WPiA UŁ. [dostęp 29.01.2013 r.]
- Cmentarz Powązkowski w Warszawie. (red.). Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984 r. ISBN 83-03-00758-0.
- Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926 r., s. 25.
Pozostali ludzie w kategorii "Prawo i sprawiedliwość":
Andrzej Rataj | Wiesław Dzielski | Antoni RachwałOceń: Włodzimierz Kozubski